Stirring Creatures

Een slanke figuur met een zwarte mantel om haar schouders bewoog zich in stilte voort over de Nevermore Grounds. De kap van de mantel was over haar hoofd getrokken en de rest van de mantel bewoog met iedere pas van haar mee. Haar blik was op de grond voor haar voeten gericht, hoewel haar ogen af en toe omhoog schoten en de omgeving scanden op eventueel gevaar. In deze gebieden moest je op je hoede zijn en niet toegeven aan wat dan ook. Alles kon een val zijn. Met haar hand hield ze de randen van de mantel bij elkaar, zodat hij niet van haar af zou glijden. Niet dat dat een probleem was, maar ze viel niet graag op. Haar rode haren waren jammer genoeg bijna een vuurpijl voor de goede ogen van andere nachtwezens; ze zouden haar zonder twijfel zien. En Aelin nam geen risico's.
Opnieuw hoorde ze een geluid, nu dichterbij en luider dan de eerste keren dat ze meende iets te horen. Dit keer was het geluid te duidelijk om meegedragen te zijn door de wind, of slechts ritselend gras. Haar pas bleef regelmatig en snel, hoewel haar hoofd een klein stukje omhoog ging. Ze kon zichzelf omgeven met het duister en verdwijnen, hoewel dat veel kracht kostte. Kracht die ze nodig had om voor de morgen de overkant van de Nevermore Grounds te bereiken. Aelin spitste haar oren en hield haar zintuigen op scherp. Iedere fout kon haar laatste zijn; iets wat ze niet zou laten gebeuren. Het geluid leek met haar mee te gaan, achtervolgde haar, hoewel het met iedere stap luider werd. Aelin was niet bang; ze was een Shadow, het duister maakte haar alles behalve bang. Als maaltijd eindigen was echter niet haar eerste prioriteit. Toch vroeg ze zich af of haar achtervolger wel een monster was; dat zou haar allang besprongen hebben. Nee, dit was geen hongerig monster. Maar wie was het dan wel?

- Open voor iedereen :3 -

Zoekend naar geneeskrachtige kruiden stroopte een grote kat de omgeving af bij de nevermore grounds. Helaas groeide de meeste van deze planten in de nevermore en was Moon gedwongen deze te betreden. ze slenterde tussen kale boomstammen door en zocht verder. hier en daar bleef ze stil staan en veranderde in haar menselijke gedaante om de kruiden in de daarvoor bedoelde zakjes te doen en daarna weer als een Lynx verder te rennen naar de volgende plant. Ze was ook op zoek naar het moerasvuur. Een plant die erg zeldzaam was en alleen in de Nevermore grounds groeide. Het had een zeer scherpe geur die je aan een kookvuur deed denken en Moon sprong van de ene droge plek naar de andere en snuffelde ondertussen naar het moerasvuur. Voor zich hoorde ze andere voetstappen en Moon sprong in een andere richting dan dat ze eerst heen wilde gaan. Opeens rook ze het moerasvuur en een zachte glimlach verscheen op haar snuit. Moon klauwterde hoog in een van de langste bomen die er in de Nevermore groeide en zocht de omgeving af naar het vuurrode kruid dan goed tegen brandwonden was. Ze zag het staan nog geen paar meter van een zwarte schim die zich voor Moon uit snelde. Ze moest als eerste bij het moerasvuur aan komen zonder die al bekende mantel te bereiken! Ze sprong van boomtak naar boomtak en kwam zo al snel voor de schimmege gedaante en landen niet veel verder op de drassige grond en stoof weg. Ze was gelukkig als eerste bij het moerasvuur, ze veranerde weer in haar menselijke vorm en plukte behoedzaam de bloemen van het kruid en stopte die in de zaktjes en deed die daarna in haar buideltas. Het geluid van naderde voetstappen kwam dichterbij en Moon had geen tijd meer om zich te verstoppen en veranderde zich weer in haar Lynx vorm en wilde net weg rennen, maar toen zag ze de schimmige gedaante en zetten haar rugharen hoog op en blies neidig waarbij ze haar lange scherpe klauwen uit geslagen!

Het geluid werd steeds luider. Aelin streek een pluk vuurrood haar onder de kap van haar mantel zonder haar pas in te houden. Het was eten of gegeten worden hier. Bij iedere stap moest ze uitkijken, oppassen en alert zijn. Één verkeerde beweging kon haar einde betekenen. Ja, ze was paranoia, maar dat was er alleen maar ingegroeid door haar omgeving. Er waren niet ontzettend veel bomen hier, maar langs de randen van de Nevermore Grounds waren die er wel. Er stonden veel kruiden, waaronder ook Moerasvuur. Aelin negeerde de felrode plant. Die had de Heler van de Duisteren nog wel in voorraad. Aelin keek wat omhoog toen ze meende geritsel vlakbij te horen. Aelin richtte een deel van haar aandacht alvast op de schaduwen om haar heen, zodat ze in een gevecht een voorsprong zou hebben. Voor haar, tussen de kruiden, stond een blazende Lynx. Misschien een echte, misschien een vormveranderaar. Alsof het haar wat kon schelen. Aelin zette een stap achteruit, zodat ze steviger stond, maar bleef de mantel vasthouden. Ze vernauwde haar ogen wat en keek de Lynx recht aan. 'Wat moet je van me,' vroeg ze, haar stem laag en dreigend. Ze kon vechten, maar deed dat liever niet. Aelin was meer het soort meisje dat je vergiftigde, in plaats van dat ze een gevecht met je aanging. Dapper, ja, maar ook o zo doorzichtig. Nee, sneaky methodes werkten beter. Ze liet haar andere hand ongezien wat bewegen, zodat het uitschuifbare mes dat ze in haar mouw had klaar was voor de aanval. Zolang de Lynx niet aanviel, zou ook zij niets doen.

( Sorry voor de late reactie.)

Vanuit de duistere schaduwen kwam een in het zwart geklede persoon aan lopen die zijn mantel goed vast hielt dus Moon kon niet zien of het een vrouw of man was, maar de geuren die mee werden gevoert door de wind kon ze ruiken dat het een vrouw moest zijn. Toen ze vroeg wat Moon an haar wilde leek ze iets kalmer te worden, maar Moon zetten enkel een stap achteruit en bleef haar strak aankijken. Ze blies opnieuw en haar rug haren gingen liggen. 'Van jouw niets, maar waarom ben je zo gekleed!' vroeg Moon scherp en bleef haar klauwen uit geslagen houden voor de zekerheid, want mocht ze aan gevallen worden dan had ze haar wapens paraad!

[Geeft niet ^^]

Aelin wist dat lynxen snel en geruisloos aan konden vallen en dat ze alles op alles zou moeten zetten in een gevecht. Waarom had ze ook alweer geen gif aan dit mes gedaan.. De lynx deed een stap achteruit en blies naar haar. Aelin hield de kap over haar hoofd, zelfs toen de lynx ernaar vroeg. 'Ik? Het gaat jou niets aan waarom ik zo gekleed ben,' snauwde Aelin. 'Maar als je het echt wil weten.. Dit zijn de Nevermore Grounds,' zei Aelin, met nadruk op de laatste twee woorden. 'Hier loopt veel rond; schaduwen en dergelijke. Persoonlijk wil ik geen voedsel worden. Geen idee wat jij wil, lynx, maar het is niet al te snugger hier lang rond te hangen,' antwoordde Aelin op haar meest bitcherige toon. Ze moest niets hebben van vreemdelingen! 'En wat moet jij hier?' Ze had recht op een antwoord, aangezien ze er ook één gegeven had.

'Ik weet wat er in de Nevermore ground rondwaard, dus verkoop me niet voor dom Mens!' sneerde Moon scherp en haar rugharen schoter weer overeind en blies her nieuwt naar de in het duister gekleden vrouw. 'Ik weet niet wat jouw hier brengt, maar de kruiden die hier groeien zijn nergens ander te vinden, dus dat is waarom ik hier ben!' blies ze neidig en deed een paar passen naar voren met een dreigende hoge rug die zo vanzelf sprak dat er nog maar weinig oor nodig was om een aanval aan haar te ontlokken! Moon hielt niet van personen die zich in zwarte kleding ophielden en ze gromde waarschuwend. In de verte klonken geluiden die Moon allerminst nu van belang vond, maar het was een gerustelling dat het nog ver weg was, maar ze had te veel tijd besteed aan de vrouw dan dat ze het liefste in de Nevermore verbleef.

De lynx snauwde wat terug, wat ervoor zorgde dat Aelin ontzettend beledigd een wenkbrauw naar haar optrok en terug wilde snauwen, maar ze liet de Lynx uitpraten. De lynx bleef maar nijdig blazen en haar vacht opzetten. In de verte klonken geluiden, maar die negeerde Aelin. Als ze dichterbij kwamen zouden ze toch eerst de Lynx aanvallen, daar zou zij wel voor zorgen. Nu moest ze even een ernstige fout rechtzetten. 'Mens? MENS?' Aelin legde veel nadruk op het woord. 'Jij bent eerder een mens dan ik, vormveranderaar!' Haar ogen fonkelden vervaarlijk toen ze wat omlaag keek naar de Lynx. 'Ik ben een Duistere. Waag het niet me ooit nog voor mens uit te maken,' spuugde Aelin minachtend. Ze haatte mensen, ze verachtte ze. Nutteloze wezens, nergens goed voor. Misschien als slaaf, maar zelfs daar waren ze te zwak voor. Deze lynx zocht kruiden, die alleen hier te vinden waren. Een heler? Aelin besloot het over een andere boeg te gooien en toverde een glimlach op haar gezicht alvorens haar kap af te zetten en haar rode lokken uit haar gezicht te strijken. 'Maar mijn excuses, ik had je niet zo aan mogen vallen,' glimlachte ze liefjes. 'Ik ben Aelin en misschien kan ik je helpen met zoeken. Ik kom hier redelijk vaak,' bood ze aan. Als ze niet dood wilde - wat ze duidelijk niet wilde - moest ze voorlopig zorgen dat het beest haar niet aanviel..

De vrouw leek beledigd te zijn en legde een nadruk op het woord "mens" maar ook op het ander woord waar Moon niet erg op gestelt was die te horen. Wie ze voor zich had was en duistere en die hadden haar al eerder gejaagd en geprobeerd te vangen, maar toen was ze nog maar net aan hen ontkomen en blies hernieuwd neidig! De toon in haar stem werdt opeens verdacht erg vriendelijk en Moon begon te denken dat de geluiden die ze eerder had gehoord best nog eens kamaraden van de vrouw konden zijn? 'Ik ken mijn weg hier beter dan jij duister wezen! Van jullie wil ik geen eens hulp het enige wat jullie brengen is dood en verderf waar jullie je smerige poten ook neer zetten!' sneerde Moon met een nog hogere rug dan eerst en zetten zich schrap om weg te spurten. Ze was gelukkig in deze vorm vele malen sneller dan wanneer ze in haar menselijk vorm zou zijn. Het geluid klonk weer maar nu te dichtbij voor Moon's oren en schoot tussen de struiken door met zulke stille en snelle stappen als ze tijdens het jagen deed. Buiten gehoor afstand zetten ze een nog vluggere pas in en was niet van plan die na een paar meter in te houden. Ze schoot over de droogste stukken in het moeras en beklom zo nu en dan een boom om er zeker van te zijn dat ze niet zo snel gevolgt zou worden, maar Moon wist wel dat duisteren niet zo snel op gaven?

Het geluid kwam steeds dichterbij. Aelin vertrouwde het niet. Zij had hier niets mee te maken. De onthulling van haar ware aard - waar ze zich geenszins voor schaamde - had de Lynx afgestoten. Mooi, geen aanval. Maar de andere geluiden baarden haar zorgen. Wat als ze haar aanvielen? Zij had vrij weinig om zich mee te beschermen, alleen haar snelheid en haar sluwe inzicht. Maar waren deze wezens wel werkelijk een gevaar voor haar? Aelin trok haar lip een beetje op bij de woorden van de Lynx. 'Wij? Je moet weten dat ik hier alleen ben.. En dat je hier niet gaat overleven zonder hulp van de schaduwen!' De Lynx draaide zich om en rende weg zodra het geluid nogmaals klonk. En deze wezens noemden zich dapper. Deze wezens meenden dat zij geen hart had. Aelin bleef stil staan en deed de kap weer op, om één te worden met het duister. Het wezen wat eraan kwam bleek een Duistere te zijn. Ze wist het zodra ze de ultieme zwartheid zag, die langs haar streek en haar vulde met haar Element. Ze sloot haar ogen even en ademde diep in, waarna ze de schaduwen verder liet gaan. Blijkbaar hadden ze de Lynx gespot en negeerden ze haar; zij hoorde praktisch bij hen. Ze volgde met dezelfde snelle pas, nog steeds van plan om de Nevermore Grounds over te steken. Ze moest hoe dan ook aan de overkant komen..
De schaduwen gingen snel, gelukkig kon zij ze bijhouden. Waarom zouden ze zo'n snelheid maken? Al snel schoot het door haar hoofd dat ze waarschijnlijk de Lynx achtervolgden. Schaduwen hielden niet van onverwacht bezoek, zeker niet als dat zich druk ging maken en ging blazen. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht. Persoonlijk vond ze het best komisch, maar ze had dan ook een macabere humor. Toch.. deze Lynx zocht medicijnen. Dat was best een handige connectie, al wilde ze niets van Shadows weten. Ze wilde toch ook niet dood? Een paar schaduwen waren snel en kwamen voor de Lynx terecht, waardoor ze ingesloten was en niet meer weg kon rennen. Aelin liep wat achter. Wilde ze de Lynx helpen? Nee.. Ging ze het doen? Ja. Waarom niet? Ze had er een hekel aan om als 'dood en verderf verspreidend' gezien te worden, al was dat natuurlijk wel waar. Whatever. Ze moest uitkijken; straks werd ze nog weekhartig.. Maar als ze één semi-goede daad op haar geweten had.. Aelin kwam aan bij de schaduwen, die de Lynx aanvielen. 'Stop,' beval ze hen simpel. Even beefden de schaduwen, alsof ze niet wisten of ze aan zichzelf of aan haar moesten gehoorzamen. Koel keek Aelin naar de trillende, duistere vlekken totdat ze achteruit weken en oplosten in de schaduwen waar ze thuishoorden. Rustig stapte ze naar de Lynx toe. 'Ze houden er niet van wanneer iemand zich boos maakt,' legde ze uit, waarna ze haar kap weer af deed en een hand door haar haren haalde.

Ze bleef de schaduwen eerst goed voor, maar de Nevermore grounds waren vol van schaduwen en het was altijd een latsige plek om je goed in voort te bewegen. Een grote open plek die er droog uit zag landen haar vier poten op en nog voor ze erder wilde springen werdt ze in de rechter flank aangevallen. Moon werdt door de lucht geslingert en landen in de smurrie die de Nevermore's rijk was. Woest grauwde Moon en stond snel op voor een andere schaduw zijn klauwen rond haar kon sluiten! Hoewel het moeilijk was om door het modderige water te rennen ontweek ze de meeste schaduwen voor een deel, maar eenmaal op de droge grond die weinig voor kwam in de Nevermore kreeg Moon opnieuw een klap te verwerken. Dit keer rolde ze niet de blubber in en zetten haar lange doonr scherpe klauwen die in de droge grond en keek woest. Ze stormde naar voren en haalde uit naar een van de schaduwen. Door haar helend element kon ze schaduwen maar een beperkte schade toe brengen, maar niet veel... Jammer genoeg. Net toen de andere schaduwen zich bij het gevecht wilde mengen werdt er geroepen dat ze moesten stoppen. Moon keek verbaasd om en zag de vrouw in het zwart gekleed weer naar voren stappen en haar keap opnieuw af doen. De woorden maakte Moon alleen maar nog kwaaier en ze gromde dreigend. 'Dat is door jullie eigen schuld!' zei Moon op verdacht rustige toon en haar ogen schoten vol vuur. Moon was nu echt razend en dan moest je uit kijken!

Aelin kreeg een valse grijns op haar gezicht. Ze hield ervan om anderen boos te zien, misschien met onmacht. Het deed haar goed, liet haar hart opspringen.. Misschien was het vals, maar ze vond het heerlijk om iemand zo te zien. De Lynx keek haar woedend aan, het vuur in haar ogen was nog lang niet gedoofd, ook al had ze haar geholpen. Pech dan. Ze was voorbij de modderige grond en stond op droge, harde grond, die brokkelde onder haar voeten al stapte ze nog zo zacht. Aelin was licht, maar deze grond was verpest en uitgedroogd. De Schaduwen stroomden naar haar terug en bleven rond haar, als een soort bescherming. Als de Lynx aan zou vallen, had ze genoeg om zich te verdedigen en te vluchten. Aelin verafschuwde rechtstreekse confrontaties. De toon die de Lynx daarna aansloeg was rustig maar de grom liet haar woede blijken. Eigen schuld? 'Duisteren hebben geen last van de Schaduwen, zelfs niet als we woedend zijn,' antwoordde Aelin even rustig. Het was heerlijk deze Lynx op te fokken, te wachten tot ze een fout zou maken en aan zou vallen. Haar kracht leek niet opgewassen tegen die van vele Schaduwen. 'Wat denk jij te doen als je me aanvalt?' schamperde Aelin. Ze zocht graag het gevaar op, de grenzen tot waar ze kon gaan.

De vrouw sprak over de schaduwen alsof het har kinderen waren en Moon kon alleen maar toe kijken. De woede borrelde in haar aderen en ze erzetten een stap om haar eigen gewicht beter te verdelen. 'Wat willen jullie berijken met die onzin om overal rotzooi te schoppen!' sneerde Moon en kneden de grond onder haar poten. Ze had niets liever dan naar de keel van die vrouw te hebben gevlogen, maar ze zag ook wel dat de schaduwen zich rond haar waarden als een beschermend schild. 'Zodra de uitverkorenen zich bereid voelt om jullie ten ondergang te brengen dan piepen jullie wel anders!' gromde Moon en ze zag ook dat ze nog niet ver van de grens van de Nevermore grounds af was, maar het was zeker nog een heel eind voor ze veilig in het zonlicht zou kunnen treden. 'Het is nooit jullie bedoeling geweest om gevangen te maken, dat heb ik met mijn eigen ogen gezien en wie jullie gevangen houden leven in barre omstandigheiden terwijl ze gedwongen worden jullie schepsel te dienen. Ik zal me niet zo laten koeieneren en me nog eerder bij de uitverkorenen voegen dan te moeten toe zien hoe jullie nog meer schade aan deze wereld brengen!' schreeuwde Moon woedend en sprong weer weg over de droogste stukken en voelde dat het zonlicht sterker en sterker werdt naar maten ze steeds dichterbij kwam! Net op het moment dat Moon de vaste grond onder haar poten voelde renden ze verder en verdween tussen de struiken.