Escaping of the storm

Een sneeuw-witte vacht van een mooi sneeuwluipaard gleed als een schim door het landschap, duistere wolken hadden de hemel gevuld en Luca wist gewoon dat er een storm aankwam. Ze richtte haar ogen ter hemel , hoe lang zou het nog duren of de storm zou losbarsten ? Meestal kon Luca wel tegen regen , maar het allesliefst had ze sneeuw. Met haar machtige poten stapte ze door , zou ze ooit iemand ontmoeten als zij was ? Haar ouders hadden haar achtergelaten vanaf ze te weten waren gekomen dat ze anders was , dat ze speciaal was . Snel schudde ze de gedachten weer uit haar hoofd, ze wilde niet meer denken aan het verleden , dat deed te veel pijn. Snel stapte ze door en ze voelde hoer de eerste regendruppels haar vacht raakte , ze kon wel tegen wat regen maat toen begon het echt te gieten en in de verte hoorde ze donder rommelen . Ze versnelde haar pas , ze moest een plek vinden om te schuilen voor het echt begon te stormen ! Even bleef ze staan en telde de tijd tussen de donder en de bliksem zoals ze dat had geleerd op haar oude mensenschool, 1 2 3 en toen al vulde een grote gevorkte bliksemschicht de hemel . Nu begon ze echt te rennen , wat als ze geraakt werd door de bliksem ! Ze bleef rennen maar haar nu al doorweekte vacht begon echt zwaar te wegen, opeens doemde een huis voor haar op en zonder na te denken beukte ze met haar stevige schouders tegen de deur en sprong naar binnen . Daar bleef ze sterk ademend mat een kloppend hart zitten .

Wind suisde door haar oren, er was een storm op komst. Sofie rende door het bos, een paar bomen kon ze nog herinneren uit haar tijd hier in dit bos. Maar daar was ze nu niet voor gekomen, ze moest nog wat ophalen uit haar oude huis. De gedachte van dat ze met David daar was flitste door haar hoofd, snel schudde ze dat eruit. Ze moest nu echt opletten! Een paar donderslagen raakten wat bomen, daar waar het geraakt was gloeide het vuur en verscheen er een kleine rookwolk die al snel weer werd geblust. Een stenen muur verscheen voor haar en ze sloeg de deur met een klap open. Een echo konk door he thele huis, ze trok aan haar lange bruine haar en druppels water stroomden eruit. Sofie hield zich helemaal stil, iets was heel snel aan het ademen. Door de donkere wolken buiten,kon ze haast niets zien. "Wie is hier! Zeg op!" Riep ze door het his, niets antwoordde terug. Dreigend pakte ze de pijl en boog op haar rug en trok een pijl in het koordje. Bijna nooit miste ze, ookal was het donker. Ze liep door hjet huis, de trap op en liep naar de grote kast. Gelukkig lagen al haar wapens daar nog netjes. Ze pakte een grote zak en deed ze er allemaal in, voorzichtig legde ze de boog neer en deed de tas om haar schouder. Het was al wat satiller geworden, maar er was nog iemand binnen, dat voelde ze gewoon. Haar hand raakte de boog weer aan en met rustige passen liep ze naar beneden, dit had ze al lang niet meer gedaan, der laatste keer was... Nee! Daar moest ze nu niet aan denken! Ze verschoof de deurknop en gluurde naar de woonkamer, iets wits zat daar! "En wie ben jij?" Vroeg ze met een kwade stem, ze richtte de boog op het witte ietse en keek het aan. Hoe durfde hij of zij hier te komen? Dit was haar huis, nu niet meer, maar het was nog wel eigendom van haar. Hoe dan ook, het was erg onbeleefd en het zou hier niet zonder wonden vanaf komen!

Luca was nu al gekalmeerd en toen ze de laatste druppels uit haar vacht had gelikt begon ze stilaan weer te veranderen in haar menselijke vorm. Het sneeuwwit van haar vacht maakte al snel plaats voor glanzend goud-bruin haar en het sterke sneeuwluipaard was in een mum van tijd in een sierlijk slank meisje van 14 veranderd . Zacht stapte ze met haar afgetrapte gympen door het huis, van wie zou dit zijn ? Het zag er niet echt verwaarloosd uit maar hier en daar wel een spinnenweb, mischien gewoon tijdelijk onbewoond. Opeens hoorde Luca nog andere voetstappen in het huis. "Wie is hier! Zeg op!" Riep een stem door het huis maar luca antwoorde niet en bleef doodstil staan. Zacht begon Luca weg te sluipen , doodsbang om ontdekt te worden. "En wie ben jij?" Vroeg ze met een kwade stem vlak naast haar oor en luca voelde hoe er een boog op haar gericht werd , " Uhm , ik ben Luca " Zei luca met een standwaste stem , ze liet haar angst nooit zien hoe bang ze ook was. " Ik zat vast in de storm en dacht hier even te schuilen" zei ze daarna egaal . Luca wist niet als dit op een gevecht zou uitdraaien hoe ze dit ooit kon winnen, het enige wat ze had van wapens was de dolk die ze altijd aan haar been had hangen en haar ring die ze als mes kon gebruiken . Met haar felgroene ogen bleef ze naar het andere meisje staren wachtend op haar reactie