Fiting for a new home!

Vallende bladeren dwarrelde naar beneden en het geluid van ritselde bladen die al op de bodem lagen maakten duidelijk dat er iemand op komst was. Het weer had die dag de gehele tijd tegen gezeten en nu was het tot een motregen terug gevallen. Moppernde geluiden voegde zich bij het geritsel en de bosdieren vluchten voor beide geluiden. Een grote kat kwam tussen de verdorde varens vandaan en de pluimen op haar oren hingen slap en drijfnat net als de rest van haar vacht naar beneden. Boze ogen boorden zich door de duisternis die de wolken over het bos hadden doen invallen. Opeen rook ze een geur die haar vertelde dat ze dichtbij een stromende beek was die zijn helderen water vanuit de bergen meevoerden. Een zucht van verlichting slaakte ze toen het geluid van het kabbelede water te horen was en de Lynx zetten een spurt in en kwam slippend tot stilstand bij de oever van de beek en ze boog haar kop en lepelde wat koud water naar binnen. Na haar dorst gelest te hebben richten de Lynx zich op en haar korte staart zwiepte zachtjes heen en weer. De wind fluisterde dat er iemand anders aan kwam en Moon luisterde ingespannen naar wat er nog meer vertelt werdt. Zachte pootstappen waren duidelijk te horen en Moon beklom een hoge rotspunt die naast de beek uit stak hoog boven de grond. Een schimmige gedaante kwam aanlopen door de motregen en Moon dook ineen en maakte zich klaar voor de sprong. Toen de gedaante dichtbij genoeg was zetten Moon zich af en landen pal bovenop de persoon. Ze zetten haar nagels uit en zetten die waarschuwend tegen de huid van haar slachtoffer. 'Wie ben jij en waarom besluip je mij?!' vroeg Moon dreigend en ze richten haar dreigende felle gele ogen op het gezicht van haar slachtoffer.

Geïrriteerd zette Pien haar natte vacht op, in de hoop op een droge huid. Kou sneed als een ijzige wind langs haar kop. Ze slaakte een diepe zucht. Ze sloop langzaam langs de kale bomen, die leeggewaaid waren door de wind. Haar neus zei dat er een andere Asara in de buurt was, maar wie? Ze hoopte iemand tegen te komen die verstand had. Verstand kon ze op dit moment wel gebruiken. Opeens herkende ze de geur. Het was de heler, Moon! In de hoop de Lynx ergens tegen te komen en nog steeds opzoek naar een droge plek liep ze in het rond. Ze was alweer voor de zoveelste keer bij de grote boom en de hoge rotsen toen ze opeens vanaf hoge afstand besprongen werd. 'Hé,' riep ze kwaad. Ze schrok toen de grote kat ineens zijn nagels uitsloeg en die dreigend in haar flanken persde. 'Wie ben jij en waarom besluip jij mij?' vroeg een bekende stem. 'Moon! Ik besluip je niet, ik zocht je. Ik rook je,' zei ze terwijl ze in de heldere ogen van Moon keek. 'Ik ben het, Pien. Weetjewel, die witte leeuwin? Asara? Zusje an Sofie?' ondervroeg ze Moon op een licht spottende toon. 'Kom, laten we een schuilplek zoeken, ik hou niet van dit weer,' merkte ze op. Ze probeerde zich onder Moon vandaan te worstelen en stond op. 'Enig idee waar we heen moeten?' ze schudde haar natte vacht uit en keek naar Moon.

De geur van de andere Asara wekte een soort van herrinnering op en de woorden van de witte leeuwin onder haar grote poten wrong zich onder haar vandaan voor ze op stond. Moon's haren stonden nog hoog op haar rug toen ze Pien even spottend aankeek, maar de andere grote kat had gelijk en ze schudden haar kop om weer helder te worden. 'Sorry Pien, ik dacht dat je iemand anders was!' zei Moon wat luider dan ze bedoelde en draaide zich naar de leeuwin om en keek haar in de heldere blauwe ogen. De kleine staart van Moon zwiepte nog licht geirriteerd heen en weer voor ze antwoord zou geven op de vraag van Pien om een beschutten plek te zoeken. 'Ik heb hier niet ver vandaan een grote grot gezien waar een stel grote stekelige struiken voor groeit.' zei Moon en ze sprong weer op de hoge rotspunt waar vandaan ze Pien besprongen had. 'Volg mij maar en dan wil ik weten waarom je mij zocht!' riep Moon naar Pien en ze wachten even voor ze verder draafde in de richting van de grot. Met grote sprongen trippelde Moon handig over de rotsblokken die stevig vast lagen op hun plek, maar als iemand niet goed uit zou kijken en een misstap zou maken kon die persoon in de knel komen te zitten tussen de spleten die er tussen lagen. Halverwegen bleef Moon even stil staan en wilde niet dat Pien tussen die spleten terecht zou komen, maar van waar ze nu stond kon ze de grot gemakkelijk zien in de berg die nog voor hen lag. 'Pien kijk wel uit die rotsblokken zullen nu wel glad zijn nu het regent!' waarschuwde Moon Pien voor het geval dat ze niet een omweg zou willen nemen, want vlak naast het pad van rotsblokken lag een smal grintpad die misschien beter voor Pien zou zijn om overheen te gaan?

'Het geeft niet hoor,' glimlachte Pien. Ze sprong achter Moon aan terwijl die over vele stenen en gleuven sprong. Toen stond Moon opeens stil. Pien kon zien dat ze twijfelde. Het leek Pien beter om het grindpad te nemen. Toen hoorde ze opeens een luide donder, recht achter haar. Een vonk ketste op de stenen, het was erg gevaarlijk hier nog langer te blijven treuzelen. We nemen de rotsblokken,' zuchte Pien. Ze had wel door dat daar een groot risico zou liggen, bijvoorbeeld dat ze uitgleden en keihard tegen de keien zouden smakken. Maar het grindpad was open en daar was het risico dat je geraakt zou worden door de Donder. Ze sprong op de gladde stenen, en z verloor al meteen haar evenwicht. Snel zette ze haar poten weer recht, echt net op tijd. Ze sprong over de kieren en gleuven. Tot ze bij de laatste rij stenen kwam. Deze waren echter spekglad en bovendien lag hier een grote spleet tussen hier en de overkant. Ze zakte door haar poten en laadde al haar energie op voor de sprong. Ze zette zich af en vloog als het ware over de spleet. Eenmaal aan de overkant knalde ze op de grond, maar het kon haar niet schelen. Ze had het gered! Ze dacht weer aan het moment dat ze naar beneden keek, de eeuwige diepte. Ze stond op en riep naar Moon, waarvan ze nog niks had gezien sinds haar verterek overde gladde maar open rotsen...

De bliksem raakte Pien bijna, maar gelukkig was die nog ver weg om haar meteen te kunnen raken en ze sprong over de spek gladde stenen tot ze bij Moon was aan gekomen. Moon zag hoe Pien over de grote speelt sprong en daar wat hard landen. Moon drukte zich op haar hurken en niet te vroeg, want een nieuwe bliksemschicht joeg richting de aarde en sloeg in bij de wortels van een oude boom die tussen de rotsen groeide. De schokgolf die de knal mee brecht sloeg Moon van haar ppoten en ze kwam hard met haar behaarde rug tegen een van de rotsblokken terecht. De boom kreunde en wankelde even voor hij omviel. Moon opende haar ogen en zag dat de boom over de spleet was gevallen. Niet verder na denken over het gevaar wat het kon opleveren om daar over heen te rennen stoof Moon op de omgevallen boom af en rende met stevig neer gezetten poten en landen later half struikelend naar de boomstam aan de overkant. Zwaar hijgend bleef Moon even stil staan en richten haar blik even op de getroffen boom. 'laten we snel verder gaan voor er echt iemand gewond raakt door de bliksem!' riep Moon boven de huilende wind uit en ging Pien voor. Moon liep niet hemelaam goed, want door die klap tegen de rotsen had haar een flinke wond verzorgd, maar doordat Moon er niet aan toe gaf zag je er vrij weinig van. Ondertussen in het voorbij gaan hapte Moon naar een paar kruiden die langs het pad groeide die ze mogelijk nodig zou kunnen hebben. De grot kwam in zicht en Moon sprong van de ene rotsblok op de andere om dichterbij de opening van de grot te komen. Toen haar poten op het plateau landen sprong ze meteen opzij om Pien erbij te laten. De bliksem joeg door de lucht en teisterde de hemel die spookachtig licht verspreiden. Snel liep Moon naar binnen en ze snuffelde luidruchtig om te ruiken of de grot in gebruik was? Geursporen van maanden geleden waren nog neembaar, maar ze vertelde haar niet dat er nog iemand snel terug zou komen. De geuren roken ook niet naar mogelijk gevaar en Moon slenterde verder en zakte op een kleine verhoging die groot genoeg was om zeker twee grote grisliberen op zouden kunnen liggen. Vermoeit legde Moon de kruiden neer en zag dat ze moederkruid en wegenbree mee had genomen in haar tocht met Pien naar de grot. 'Zo, zou je even op deze kruiden willen kauwen en het sap over mijn rechterschouder willen laten lopen?' vroeg Moon en ze schoof de kruiden naar de rand van de verhoging naar Pien toe en ze wachten geduldig op haar antwoord.

'Oké! Geef maar,' zei Pien terwijl ze de kruiden van Moon overnam. Ze nam ze in haar mond en begon erop te kauwen. De kruiden waren erg geurig, ze roken heerlijk vers. Ze spuugde ze uit en perste ze uit boven de schouder van Moon. Regen tikte ritmisch aan het eind van de grot, af en toe een felle flits, gevolgt door een luide donder. Ze haalde de kruiden van Moon's schouder en ging liggen. 'Gaat het?' vroeg ze en begon haar vacht te schonen. Ze plukte takjes uit haar vacht en likte hem weer glad. Op het ritme van de regen likte ze haar moeie poten. Niet dat het stuk dat ze gelopen hadden lang was, maar ze had zich erg ingespannen. Ze rekte zich uit, haar machtige poten duwde ze recht voor zich uit. Ze was zo blij dat ze een Asara was! Ze legde haar kop op haar poten en keek naar buiten. De bliksem maakte vonken op de stenen. Ze werd even verblind door de flits, donder volgde. Net zo snel als het gekomen was was het ook weer verdwenen. De plek waar de donder zo net was geweest werd nu vervangen door regen. Haar staart zwiepte heen en weer, de maan verlichte het hol, maar Pien had nog geen zin om te gaan slapen. Ze kon alleen maar denken. Haar maag knorde maar ze moest haar honger bedwingen, het was levensgevaarlijk tijdens het onweer naar buiten te gaan. Het risico om geraakt te worden door de bliksem was te groot. Ze draaide haar kop naar Moon, die had al een poosje niks gezegd. Voelde ze zich wel goed?

Pien kauwde op de kruiden en bewerkte haar verwonding op haar schouder. Het voelde aan alsof het een meter lang was, maar schijn bedroog altijd en Moon bleef rustig liggen. Hoewel het buiten te keer ging voelde Moon zich niet erg lekker. Het kwam vast nog van de klap en ze keek Pien rustig aan. 'Het voelt aan alsof ik door de reuze hagel heb gelopen!' zei Moon bedoelt als grapje, maar het kwam er nog al droog uit. Ze keek weer naar buiten en voelde haar maag omkeren. Eten zou er vandaag niet meer bij zijn dat wist Moon zelf ook wel. Gelukkig was ze nu niet in haar menselijke vorm want de wind zou nu snijdend koud zijn en een vuur konden ze zich nu niet veroorloven. Moon sloot haar ogen en viel in een diepe slaap. Haar ademhaling was eerst gewoon rustig, maar al snel galmde het gedempte gesnurk door de grot.

Pien lachte toen het gesnurk van Moon begon. Het lijf van de panter bewoog op en neer, op het ritme van haar ademhaling. De maanstond bovenaan de hemel. Onweren deed de lucht niet meer, maar nog steeds hoorde je zacht getik. Een kleine kana dat ze voor de ochtend nog wat te eten kregen. Nu, bij maanhoog, terwijl de bomen wit afstaken tegen de haast zwarte maar heldere lucht, en het getik van de regen alsmaar zachter werd en het gesnurk van Moon steeds harder, kon ze goed nadenken. Ze had de rust, ja, op het gesnurk van Moon na dan, om eens even goed na te denken. Haar ogen leken al minder zwaar aan te voelen omdat ze net even had geslapen. Ze legde haar kop op haar poten om na te denken over haar leven, haar dromen, toen ze opeens een angstige schreeuw hoorde. Maar even snel als het was gekomen was het ook weer weg en even dacht Pien dat ze het zich had vebeeld. Maar toen weer een gil, en de bomen uit het bos begonnen te branden, terwijl ze een voor een opgeslokt werden in een donker gat...

Ha! Toch in slaap gevallen, dacht Pien terwijl ze naar buiten keek. De bomen brandden niet en alles stond nog op zijn plek. Gerustgesteld begon ze weer aan een lange tijd wachten, want ja, het leven van een Asara was niet altijd even spannend, en dat moet je accepteren...

De nacht ging zorgeloos dromend voorbij. Moon wist zelf niet dat ze hard kon snurken wanneer ze sliep, maar de regen was gestopt en een waterig zonnetje scheen door de nog duistere regenwolken. De zon scheen de grot in en overgoot zowel Moon als pien met zijn warme stralen. Met slaprige ogen keek Moon rond en toen zij zich wilde bewegen kreunde ze van toen een pijnscheut door haar heen ging. Daarna voelde ze dat Pien naast haar lag. 'Goede morgen!' zei Moon en geeuwde lag en luid waarna ze kreunend op stond en zich zo ver uitrekte als de wond op haar schouder dat toe liet. Daarna draaide zij zich om en ging voor Pien zitten. 'Gisteravond zei je dat je me wilde spreken?' vroeg Moon en wiebelde even met haar oren en ze keek verwachtingsvol naar Pien.

"Dat klopt," zei Pien terwijl ze haar machtige kop schudde. "Het is zo dat Sofie haar element gekregen heeft," ze zuchte en ging weer verder, "dat element is duisternis. Hoe kan dat? Asara's hebben nog nooit zo'n element gehad!" of Moon het zou weten wist ze niet. Haar maag begon te knorren. "Zullen we zo gaan jagen?" vroeg ze terwijl ze naar de opening van de grot liep. Er lag een grote plas voor de grot. Ze begon het vloeibare water op te likken. Over de grot hing een grote boom. Misschien waren daar wel vogelnestjes te vinden! Met een grote prong belandde ze op een stevige tak. En ja hoor, aan het einde van deze tak, tussen een splitsing van twee dunnere takjes lag een vogelnest. Pien veranderde in haar menselijke vorm en pakte de eitjes een voor een uit het nestje en hield ze voor de zon om te kijken welke eitjes goed waren, waar geen kuiken in zat. Uiteindelijk stopte ze de drie geschikte eitjes in haar tas en liet zich via de tak naar beneden vallen. Haar lange haren bond ze snel in een staart. Ze ging opzoek naar een ree. Achter hun grot lag een groot veld. Ergens in het midden van de open plek zat een jong mannetjes hert. Pien pakte haar pijl en boog en richte op het machtige dier. Met een pijl door zijn hart zou het beest dood bloeden, dus dat was ook de plek waarop ze mikte. Ze liet de pijl los. Haar boog trilde nog na. Het was duidelijk dat ze het beest juist geraakt had, want die reageerde angstig. Snel rende Pien naar het beest toe en met een snelle steek van haar mes had ze het beest gedood. Ze sneed het vlees van de ribben van de dode ree. Ze stopte het in het buideltje om haar schouders. Ze rende weer naar de boom waar ze een paar droge takjes vanaf sneed. Ook nam ze een stapeltje vuurstenen mee, waar ze voor de grot een cirkeltje mee maakte. In het cirkeltje legde Pien het hout neer en met twee overgbleven stenen probeerde ze het hout aan het branden te krijgen. Fonkjes spatte op de takken en haar vuurtje begon te branden. Ze had een stenen pannetje meegenomen waar ze de eieren op brak en ze begon ze te koken. Al snel waren de eitjes klaar en ze legde ze naast het vuur. Nu was de ree aan de beurt. Ze prikte hem op een stokje en begon te draaien. Al snel kwam er een heerljke geur haar neusvleugels binnen en ze haalde het vlees van het stokje. Dit sneed ze in dunne reepjes waarna ze het in het pannetje legde. Ze plukte ergens twee gedroogde bladeren en verdeelde het maal over deze bladeren, ze diende als een bordje. Ze liep naar Moon en gaf haar een van de bladeren met de eieren en ht spek erop. Zelf begon ze er heerlijk van te smullen. Het had haar tijd gekost maar dan heb je ook wat! Toen ze het ophad begon ze het water uit de plas in het pannetje te scheppen. Terwijl ze dit op het vuur zette ging ze opzoek naar geurige kruiden. Al snel had ze munt gevonden. Ze legde het in het pannetje die ze van het vuur haalde. Na een tijdje weken haalde ze de munt eruit. Z goot de geurige thee in twee kannetjes en gaf er een aan Moon. Zelf klemde ze haar handen om het kopje muntthee en begon het te drinken...

(Sorry, te veel inspi )

Pien begon te vertellen over de elementen die de Asara's konden krijgen, zelf had ze het element wind, maar duister was zelden tot weinig voor gekomen bij de Asara's. Maar de maag van Pien was niet te over horen en Moon grijnsde breed naar de witte leeuwin die voorstelde eerst te gaan eten. Moon knikte en ze zag Pien de grot verlaten. Zelf liep ze naar de ingang van de grot en ging daar op een grote platte steen zitten wachten tot Pien terug zou komen. De wond tussen haar schouders was nog te vers om mee te gaan met Pien, maar ze zou sneller genezen dan een van de andere volkeren? Ondertussen dacht ze na over wat Pien gezegd had en ze veranderde zich in haar menselijke vorm. Op het eerste gezicht leek Moon helemaal geen mens die zich over hygenene zzorgen zou maken en of zij zichzelf helemaal niet verzorgden? Maar dat kwam doordat Moon haar haren helemaal niet goed kreeg zelfs niet als zij ze afknipte en dan weer zou laten aangroeien. Daarom knipte Moon haar haren tot net achter haar oren die ze lang liet groeien. De kleeding van Moon was mostgroen en boomkleurig/bruin. Haar schoudertas was van koeienleer gemaakt en ze had er zelf franjes aan gemaakt. Toen Pien terug kwam begon de te koken en Moon moest vaak slikken om het water uit haar mond weg te krijgen en die haar een vreemde misselijkheid gaf. ( je weet wel als je hele erge honger hebt en dan iets lekkers ruikt, maar het niet kunt eten. ) Toen Pien naar haar toe kwam lopen met wat eten knikte Moon dankbaar naar haar en begon rustig te eten, en na haar maaltijd achter de kiezen te hebben nam ze de kruidenthee van munt aan en blies zachtjes over het hete water. 'Het is inderdaad ongewoon dat een Asara het element duister krijgt. Het is iets wat maar weinig tot zelden voor komt, maar Sofie is altijd al een Asara geweest die altijd anders leek te zijn dan dat het gewoon zo zijn gang zou zijn gegaan als ze een ander element zou hebben gekregen?' zei Moon half vragend en half onzeker, maar ze wist zelf ook niet waarom het element duister juist Sofie had gekozen?

"Aha.." antwoordde Pien een beetje afwezig. Ze zette haar beker naast zich neer en legde haar hoofd op haar knieën. Ze streek haar kleding recht en begon te friemelen aan een stukje kapot leer. Ze zette haar schoudertas op haar schoot en pakte er een kammetje uit. Haar in een staart gebonden haar maakte ze los en kamde het zo dat het over haar schouders lag. Kleine klitjes aalde ze eruit en begon een dikke vlecht te vlechten. Ze stopte het kammetje weer terug. Weer bleef ze even zwijgzaam zitten, haar handen op haar benen geïnstaleerd. Ze streek de paar losse blonde plukken haar in haar gezicht weg. "Sofie leek altijd normaal, weetjewel. Maar toen we ruzie kregen, omdat ik mijn element al had, was het ineens over met de pret. Het lijkt wel alsof haar hart in stukken is gescheurd!" bracht Pien verdrietig uit. "Het is zo raar!" snikte ze zacht.

Moon had het met Pien te doen en zij herinnerde zich hoe jaloes zij was geweest toen een ander al zijn of haar element had gekregen. 'Misschien zou ik Sofie kunnen begrijpen, zelf was ik ook altijd jaloers geweest toen andere van mijn leeftijd hun element hadden gekregen, en toen ik mijn element kreeg was ik er eerst bang voor, want ik kon iets was voor de meeste niet was weggelegt. Helende krachten zijn net zo zeldzaam als dat een Asara het element Duister kan krijgen.' zei Moon stroostend en kwam naast Pien zitten en legde haar arm oer de schouder van haar soortgenoot heen. 'Sofie zou vast ook geschrokken zijn toen ze er ahter kwam dat ze de duister als element heeft gekregen en misschien is ze daarom wel naar de duisteren toe gegaan?' Moon probeerde Pien wat op te fleuren, maar ze wist zelf heel goed dat Sofie uit vrijewil naar de duisteren was gegaan en niet uit angst voor het element?

"Ik weet het niet" zei Pien terwijl ze haar hoofd wegdraaide. "Het komt vast wel goed" stelde ze zichzelf gerust. Ze vond het bijzonder hoe Moon met haar gevoelens omging. En ze liet mensen moeilijke dingen makkelijk voor ze te maken. Helen ging niet alleen om het verbinden van wonden, maar ook over de kracht, het weten. Dingen inzien die anderen niet zien.. Eigenlijk had Pien niet heel erg veel contact met andere Asara's. Vriendinnen had ze wel, maar dat was het dan. Soms zou ze ook wel eens speciaal willen zijn. Iemand die mensen kon helpen, dat iedereen wist dat je haar kon vertrouwen. Dat ze op alles een goed antwoord had. Dat iedereen wist dat ze hen steunde, door dik en dun. Nouja, je kon niet altijd zijn wie je wilde, toch? Met haar hand had ze een scherp steentje geraakt. Dikke druppels bloed vielen op de grond. Ze begon eraan te zuigen. Ze veegde haar hand af aan haar broek. De snee zou een hard korstje worden dieje er in de loop van de tijd af ou kunnen peuteren. Werkte dat ook zo bij Sofie? Zou zij na een tijdje ook weer herstellen?

De woorden van Pien maakte dat Moon zich even niet op haar gemak. Toen ze zag dat Pien zich verwond had aan een sherp steentje. Dook haar rechterhand in haar tas en begon er wat kruide uit te graaien en stopte die in haar mond en begon erop te kauwen, stond op en liep naar haar toe en pakte haar hand vast waarna ze de gekauwde kruiden uit haar mond haalde en die op de kleine wond deed en daarna nog wat verband uit de tas omhoog haalde en die om de vinger en een deel van de hand van Pien wond. opeens klonk er een geluid van voetstappen op steen en Moon draaide haar hoofd om en keek over haar schouder en zag een aantal mannen in het zwart gekleed onderaan de berg staan die naar boven keken. Haar hart leek stil te staan en Moon gromde diep in haar keel en draaide zich om. Het waren de duisteren die overal hun macht wilde laten gelden. 'Pien we moeten hier weg, nog voor zij hier boven kunnen komen!' gromde Moon streng en dulde nu geen tegenspraak. Moon veranderde zich weer in haar katvorm en draaide zich van de duisteren af en begon te rennen in de richting waar Pien eerder met het vlees aan was komen lopen. Haar schouder deed nog zeer, maar ze verbeet zich en renden gewoon door... ookal ging het strompelend. Met snelle passen zo snel als haar lichaam het toe stond hoopte Moon dat zij en Pien de duisteren voor zou kunnen blijven?