A New Generation

De Open plek was nog wat verlaten, Saphira moest haar nieuws vertellen als er meer draken bij waren. Ze ademde even diep in en bereidde zich voor op haar toespraak. De oude Heler, Squazial, was gestorven aan ouderdom. Altijd had Saphira op zijn raad gerekend en ze zou hem nooit hebben laten sterven als zij het kon stoppen. Ze leken bijna broer en zus, zo was het ongeveer. Ze keek nog een keer buiten haar hol en zag al een paar draken. Dat moet genoeg zijn.. Dacht ze treurig, haar poten droegen haar naar de uitstekende rots en ze liet een zachte brul horen. "Laat alle Leerlingen en Krijgers zich verzamelen! Ik heb slecht en goed nieuws!" Riep ze, haar ogen keken naar de heldere lucht en ze richtte zich weer op haar volk. "Onze oude Heler, Sqazial, is gestorven en zijn Leerling zal het overnemen!" Ze keek naar de zwarte mannetjes draak en gebaarde hem dichterbij te komen. "Dedragion, ik maak maak jou, met de wil van de Oppermagtigen, nu tot volledige Heler. Gebruik je wijsheid en vaardigheden als Heler goed. Ik vertrouw je hierbij." Saphira liet een brul horen dat de bijeenkomst over was. Sjokkend ging ze naar haar nest en lit haar kop liggen. Ze was haar beste vriend verloren en ook nog een belangrijke rol voor haar stam. Zou die Dedragion wel goed zijn om hem te vervangen? Ze moest die gedachte kwijt zien te raken, dus verliet ze haar hol weer en ging bij de nieuwe Heler staan. "Ik feliciteer je, maar kan je dit wel aan?" Vroeg ze een beetje arrogant, ze was dan wel Leider, maar hij kon nog eens fel reageren. Maar dit moest ze gewoon weten, het was voor het belang van haar Stam!

Dedragion was dicht bij de Open plek. Hij wist al wat er zou komen, hij stond zo'n beetje naast zijn meester toen hij overleed. Hij was hem net aan het uitleggen hoe je kruiden gebruikt, niet dat hij dat niet wist hoe je die moest gebruiken, maar voor herhaling. Squazial had al verwacht dat deze binnenkort zou sterven, vanwege ouderdom. Opeens dacht Dedragion aan een gezegde ban Squizial: 'Niemand niemand heeft mij verteld wat niemand niemand weet' Toen riep Saphira de draken bij elkaar, het was tijd om het te vertellen. Na de toespraak was Saphira naar hem toe gekomen en had hem een beetje arrogant gevraagd of hij het wel aan zou kunnen. Hij zei:"Bedankt voor de felicitatie, maar ik red het wel. Met de hulp van het geheime versje van de helers moet het wel kunnen lukken, zo oud, zo geheim, zo helpend." zei hij op een koele toon. Maar hij was bang dat Saphira boos zou worden. Nou ja, het was wel waar.