A new day.

Met trage passen liep ze op tweebenen door het mooie dal dat in het Oevra gebergte lag. Haar ogen goed de kost geven om geneeskrachtige kruiden te zoeken en die mee te nemen om die later te laten drogen, zodat ze langer houdbaar waren. Moon kreeg een bosje Look zonder look in zicht en hurkte er neer, waarna ze een zakje uit haar schoudertas haalde en de Look zonder look er in stopte. Gelukkig was deze plant goed te vinden, want bij zwellingen of slangebeten was deze erg handig. Het was ontstekingsremmend en zou het slangengif insluiten en er later eruit laten bloeden als kleine stollingen die totaal geen schade aan zouden brengen aan het lichaam. Het geluid van voetstappen trok haar aandacht en Moon sprong meteen op na het zakje Look zonder look in haar schoudertas te hebben gestopt en trok haar dolk. Met een gespannen gevoel in haar maag bleef Moon dood stil staan, mocht het een vijand zijn dan zou ze die zonder enige moeite aanvallen!

(Mag ik?)

Met vlugge passen rende Salker achter een vluchtende ree aan, hij was net voor zijn sprong ontdekt en rende al een tijd achter de ree aan. Dit was zijn eerste dag als leerling van Sky, de Heler van de Drakenkrijgers. Zelf was hij er erg trots op en zou ook zijn best doen om het goed te doen. Maar dit was nou net even fout gegaan. De hoeven van de ree klopten ritmisch op de grond en de ree nam steeds grotere sprongen. Met een pijl en boog op zijn rug en een dolk in zijn hand zou hij hem wel moeten vangen. Opeens veranderde de omgeving in een dicht woud en verdween de ree in de dichte struiken. "Bijna! Misschien kan ik hier wel de tijd nemen om wat kruiden te verzamelen." Mompelde hij in zichzelf, hier in het Oevra regenwoud zouden wel wat kruiden te vinden moeten zijn. Alles leek hem wel aan te kijken, maar daar trok hij zich niets vanaan. Hij keek naar de meest lichte opening in het woud en liep er naartoe, naarmate van het lopen verdwenen de bomen en kwamen er in de verte bergen in zicht. Bijna nergens groeide iets of als het er was was het uitgedroog ofhing het slap. Maar een paar plantjeskonden in dit klimaat groeien. Lekker dan, nu ben ik voor niets hier gekomen.. Altijd raasden er van die negatieve gedachten door zijn hoofd. Hij zuchtte en liep door, zijn schoudertas raakte bij elke stap zijn zij. Hij stak zijn hand erin en haalde een glazen potje eruit om de planten die hij had kunnen verzamelen erin te doen om ze niet te laten uitdrogen. Verder op klonk er iets vreemds, snel rende Salker naar de dichtsbijzijnde struik en keek er doorheen. Een jonge vrouw was wat look zonder look weg aan het halen. "Vast een Heler van een andere stam!" Zei hij zacht, het was misschien wel handig om het mee te nemen, maar zou ze het niet vervelend vinden als hij erbij kwam. Opeens stond de vrouw op en keek in zijn richting, ze trok een dolk en richtte hem naar hem. Verdedigend sprong hij uit de struoken en pakte zijn boog. Jarenlang had zijn vader hier aan gewerkt en was hij eindelijk af. "Ik wil hier geen gevecht van maken, maar mag ik misschien ook wat look?" Hij vroeg het terwijl hij nog steeds zijn boog op haar richte. Wie weet was ze wel van een sterke stam, maar hij had zijn eigen wapens die in zijn voordeel konden werken..

(Eigenlijk zou ik met David een topic doen, maar misschien vind hij het niet erg als er nog iemand bij komt?)

Opeens sprong er een man uit de struiken en richten zijn boog op haar. Moon voelde zich erg klein worden toen ze de boog zag. Tegen een zwaard zou ze eerder opgewassen zijn! Zonder haar dolk te laten zakken liep Moon van de Look zonder look weg. Zijn woorden lieten haar was rustiger worden, misschien was hij toch niet slecht? 'Voor wie werk jij?' vroeg Moon scherp en haar ogen veranderde van kleur. Eerst waren haar ogen blauw geweest, maar nu waren ze goud/geel met speelttjes erin als pupillen. Moon voelde zich nog steeds bedreigt en aan de stem van iemand kon ze meteen horen of hij loog. Dat was een van de voordelen een heler te zijn. Hij zag eruit als iemand die veel met ruige types om ging, zoals de duisteren of drakenkrijgers, maar zeker was ze nog niet van haar zaak. Moon haalde met rustige bewegingen haar schoudertas van zich af en liet die op de grond vallen en met haar voet duwde ze die zonder haar blik van de jonge man af te halen de tas onder een struik die in de buurt stond. Moon zou niet hellemaal onder schrammen komen te zitten, maar als die knaap toch niet goed bleek te zijn zou hij met lelijke krabwonden rond lopen? Moon bleef hem strak aankijken, ze was al te vaak om de tuin geleid door de duisteren of aangevallen geweest om op de oudste valstrikken te stappen. Haar oren hielden elke beweging in het bos in de gaten, de meeste bestonden uit geluiden van de natuur. Gelukkig voor de jonge man floten de vogels, want anders zou ze hem meteen aangevallen hebben!

Rennend door het kleine bos kwam David langs allerlei bijzondere planten. Soms snoof hij eraan, maar soms negeerde hij ze en liep verder. Dit gaat toch te langzaam! Dacht hij terwijl hij langzaam in een jaguar veranderde. Zijn poten raasden langs de langzaam in steen veranderende grond. Soms kwamen er scherpe steentjes onder zijn pootkussentjes, maar hij moest doorgaan! Waarom? Dat was moeilijk uit te leggen, maar ik geef het een kans. David zette de herinnering in zijn hoofd.

Kwade mensen zaten achter hem aan, Duisteren, hij had hen beroofd van hun voorraden om ze niet verder te laten reizen. Hij was ondekt en moest erg hard weg rennen. Na een paar minuten hadden de Duisteren er genoeg van en waren terug gegaan naar hun kamp, maar David vertrouwde het niet helemaal. De vlucht had hem helemaal naar het Oevra gebergte gebracht en af en toe moest David stoppen om op adem te komen. Maar hij moest weer door, omdat er misschien nog enkele Duisteren achter hem aan zaten. Zo was hij hier eigenlijk beland.

Snel opende David zijn ogen weer en kon nog net op tijd een boom ontwijken. Verderop hoorde hij gepraat, misschien wel Duisteren! Zijn vacht ging met die gedachte overeind staan en hij vertstopte zich achter een boom, de bast was ruw tegen zijn vacht, maar hij moest stil blijven. Twee mensen spraken tegen elkaar met wapens in de aanslag. David slikte en kwam dichterbij, hij verloor zijn evenwicht en viel net op de open plek neer. Bang dat hij werd aangevallen sloeg hij zijn klauwen uit en blies. Hopend dat hij er zonder vachtscheuren uit zou komen.

Opeens kwam een andere Asara de openplek op rollen en blies naar hen Moon draaide haar hoofd naar de nieuwe Asara en herkende zijn vacht patroon meteen. Ze had van horen vertellen de vacht van de verdwenen jongen gehoort en het in haar geheugen geprent. Meteen liet ze haar dolk zakken en boog voor hem. 'Ik had nooit gedacht u ooit te ontmoeten!' de stem van Moon sloeg over en ze voelde haar wangen rood worden, waarna ze haar rug rechte en haar blik van de jaguar naar de jonge man die zijn boog nog vast had. De ogen van Moon waren nog steeds goud/geel van kleur en ze pakte haar schoudertas weer onder de struiken vandaan en stak haar dolk in de schede. 'Sorry voor mijn reactie we kunnen niet voorzichtig genoeg zijn nu de duisteren het land willen overnemen! Kan ik wat voor u doen jonge David?' Moon's stem was nu een stuk rustiger en ze richten de laatste zin tot de jaguar.