Walking through the forest, but what is that?

Sofie liep door een klein bos en zag verderop het grote geheimzinnige regenwoud. Al dagenlang had ze een reis voorbereid. Ze zou de Sacra indianen zien en hun grote geheomen ontrafelen. De bomen ruisden in het zachte briesje en ze nam een laatste blil op het vertrouwde land, voordat ze het regenwoud binnenging. De zin stond op zijn hoogste punt en gaf Sofie een korte schaduw. Ze keek elke keer om om te zien of iemand haar volgde. Haar maag knorde en ze besloot een korte pauze in te lassen. Haar tas zat vol met nodige spullen zoals, pijlen, waterflessen, een slaapzak, fakkels en natuurlijk eten. Maar nu kon ze het even niet vinden, ze keerde haar tas om en zocht alle vakken na. Maar geen eten, ze hoorde een lachend geluidje en keek om. Ze zag een groep van drie apen haar eten opeten! Zo woedend als ze was transformeerde ze in een zwarte panter en besprong de hulpeloze diertjes. Ze krijsden het uit en wurmden onder haar poten door. Trots hief ze haar kop en keerde terug naar haar spullen, maar ze waren verdwenen! Woedend keek ze om zich heen om een spoor van de dief te vinden, maar niks! Haar maag knorde weer en ze zocht voor een makkelijke prooi. Een klein vogeltje zat op een tak achter haar. Ze draaide zich langzaam om en sloop op het beestje af. Al haar intstincten waren gericht op het vogeltje. Ze nam een aanloop en besprong het dier, met een vlugge beet in de nek was ie dood. Ze nam een hap en de heerlijke smaken vlogen door haar mond. Haar krachten sterkten weer aan en ze sloeg uit naar een boom. Meteen zat er een diepe kras op de stam. Trots liep ze verder en hoorde de struiken achter haar ritselen. "Wie is daar!" Siste ze woedend, ze wachtte totdat de indringer uit de bosjes kwam.

(Flut post. Sorry, geen inspiratie.)

"Gevleugelde vorstin , met hoeveel zijn we nu," vroeg Naomi aan Anna " Ik verveel me," zei ze terwijl ze met haar haar zat te spelen. Toen ging ze naar huis om haar haar te wassen en te borstelen. Toen ze daarmee klaar was ging ze slapen. Ze werd wakker in de nacht van een geluid. Ze dacht: 'Wat zou dat zijn? Het was vast niks , ik ga verder slapen.' Ze sliep de hele dag door, maar toen ze wakker werd, was ze nog moe. Ze maakte voor haarzelf in de keuken iets klaar. Maar toen ze weer naar bed wou gaan , hoorde ze het geluid weer. Ze vroeg zich af:'Wat kan dat geweest zijn?' In haar droom hoorde ze het geluid steeds weer en weer. Wat zou het zijn geweest...

"Gevleugelde vorstin, met hoeveel zijn we nu? Ik verveel me..." zei Naomi met verveelde stem. "Ik weet het niet. We moeten geduld hebben" antwoorde Anna. Maar diep vanbinnen verveelde zij zich ook. "Kom je mee naar buiten?" vroeg ze terwijl ze opstond. Met lichte passen, zo licht dat het bijna leek of ze zweefde, liep ze door de gangen. Ze liep door de deur heen, tot het kleine trapje. Ze keek naar beneden, een zachte wolken deken kwam haar tegemoet. Een koel briesje blies door haar lange bruine haren. Ze sprong, of eerder dook, naar beneden, door het wolkendek. Al snel stond ze in het regenwoud. Een geur van een bekende kwam haar tegemoed, een oude bekende. Ze liep naar een boom en ging erachter staan. Ze keek langs de boom, en zag een gedaante. Eerst herkende ze het figuur niet, maar ondekte toen dat het Sofie was. Ze kwam iets dichterbij, tot Sofie zich omdraaide. "Wie is daar!" siste ze boos, maar ze kon haar angstgeur ruiken. Normaal gesproken lieten Sacra's zich nooit zien, maar het voelde alsof Anna nu geen keus had. "Hallo, Sofie! Ik ben Anna" zei ze teder. Blijkbaar was Sofie verrast, want haar ogen werden groot. "Ik ben een Sacra" lachte ze, "Ik heb je vastgehouden toen je nog een kleintje was!" vervolgde ze trots. Anna keek waar Naomi was. Toen keek ze weer naar Sofie...

Een volwassen vrouw kwam vanachter de boom vandaan en op haar rug zaten vleugels! Sofie's oge werden groot van verrassing en ze zette haar vacht op. Anna sprak over haar toen ze klein was! Een leugen! Dacht Sofie kwaad, Ik ben nog nooit eerder in dit regenwoud geweest! Eigenlijk was ze nu niet echt voor haarzelf naar het regenwoud toe gegaan, maar als opdracht voor de Duisteren. Ze had een eed afgelegd om alle taken die ze kreeg te volbrengen en dat zouu ze ook doen! Ze voelde nieuwe duistere kracht door haar heen stromen en ze vloog op Anna af. Ze had haar op de grond genageld en stond bovenop haar. "Nu kan je nergens meer heen! Sacra!" Sofie liep naar de dichts bijzijnde boom en bekeek die goed. Ze moest nu haar taak volbrengen. Een normale Sacra meebrengen naar de Duisteren. Ze had nu wel de koningin te pakken, maar die zouden ze al snel opmerken dat die vermist was. ze liep weer terug en boog zich voorover de koningin. "Waar zijn je hulpjes!" Siste ze, ze keek woedend naar de koningin en draaide zich om. Bijna nooit zou een Sacra haar koningin achter laten, nooit! Dat wist Sofie wel. Ze klom met haar scherpe klauwen de boom in en wachtte af totdat er iemand zou komen. Dit plan moest wel lukken. Toch zat er een nadeel aan, als een Sacra de koningin zou bevrijden dan zouden ze vluchten. Een idee flitste door haar hoofd. Wat nou als ik Anna verdoof. Dat was namelijk een van de krachten die ze had geoefend. Ze sloop uit de boom en boog zich weer ovwr de koningin. "Dit gaat even pijn doen, maar ik moet wel." Zei ze rustig, ze legde haar poot op Anna's schouder en er kwam een zwart goedje op haar huid. Kwaadaardig glimlachte Sofie en klom snel weer de boom in om te gaan wachten op haar prooi. Dit keer zou het haar lukken!

"Sofie, wat ben je in godsnaam aan het doen?" scrok Anna toen ze ineens besprongen werd door de zwarte panter. "Waar zijn je hulpjes?" vroeg Sofie kwaad. "Mijn wat?! Hulpjes? Hoe durf je zo over mijn volk te praten?" snoof Anna woedend. "En ga inhemelsnaam van mij af, ben je helemaal gek geworden?' opperde ze kwaad verder. Ze wou opstaan maar haar armen wouden niet. "Dit gaat even pijn doen, maar ik moet wel" zei Sofie kalm. "Sofie, wat ga je doen? Jij hoeft helemaal niks! Sinds wanneer is jouw element duiste..." toen Sofie haar even boos aankeek merkte ze dat ze haar zwakke plek gevonden had. "Sofie, luister nou even..." maar het was al te laat. Sofie hief haar poot op en legde die op haar schouder. Een harde, kille pijn schoot door haar heen, ze gilde, maar toen viel ze na een laatste zwakke "Sofie, waarom..?" in een diepe slaap

Pien was opzoek naar Sofie, toen ze Anna tegenkwam. Maar net toen ze de Sacra koningin wou begroeten liep ze weg vanachter de boom. Een gesprek starte tussen Sofie en Anna, maar Pien luisterde maar met een half oor. Ze lette op de woede en de sluwheid die in Sofies ogen ontstond. Ze sprong bovenop Anna, en dreigde wat. Pien durfde niks te doen, waar ze uiteindelijk enorme spijt van had. Sofie verdoofde Anna. "Sofie, stop daarmee!" glipte ineens uit haar mond. Ze voelde dat haar lijf harig werd en toen stond ze opeens op vier poten. Haar woede zordte ervoor dat ze sprong, recht op Sofie. Het was niet haar bedoeling om Sofie pijn te doen, ze wou haar alleen maar waarschuwen. Haar poten lichtte op, er kwam een sterke kracht uit. Ze kon Sofie niet verdoven, maar wel zorgen dat ze niet meer wist wat ze aan hetdoen was. "Sorry Sofie..." fluisterde ze.

Sofie hoorde wat pootstappen en Pien kwam tevoorschijn. Sofie had een kleine gedachte dat ze die al eerder in het regenwoud had gezien. "Wat kom joj hier doen!" Siste ze kwaad, haar vacht ging helemaal overeind staan en ze was bijna twee keer zo groot als normaal. Ze had Pien sinds haar jeugd al niet gemogen en dat deed ze nog steeds niet. Pien liep naar haar toe en sprong op haar. Haar poten lichte op en ze had spijt in haar ogen. "Het spijt me Sofie." Haar woorden klonken triest, ze gaat iets met me doen. Dacht Sofie snel. Ze wurmde zich onder Piens lijf uit en ging snel weer op vier poten staan. Ze stond klaar voor de aanval. Haar element gaf haar nieuwe ebergie in haar poten, zodat ze klaar was om te rennen. "Nu is het mijn beurt!" Gromde ze, ze liet haar poten duister gloeien en rende af op Pien. Ze zou haar niet verdoven, dat was voor Pien al een bekend trucje. Ze zou haar iets ergers geven, iets wat zo ontzettend veel pijn deed, dat je meteen flauwviel. Haar ogen glimden gemeen terwijl ze op Pien af stormde.

Pien schrok toen Sofie ineens onder haar uitsprong en haar kwaadaardig aankeek. "Nu is het mijn beurt!" siste ze luid maar duidelijk. "Kom maar" siste Pien uitdagend terug. Ze voelde zich groot worden. Terwijl Sofie uitdagend op haar af stormde, met duister gloeiende poten, sprong Pien simpelweg opzij. "Maak het nou eens wat móelijker!" plaagde ze. Ze wist best dat dit een heel serieuze zaak was, maar ze dacht dat ze op deze manier de spanning wat kon verslappen. Ze sprong naar Sofie toe en gaf haar een tik tegen haar schouders. Snel sprong ze achteruit en ging in een gevechtshouding staan. "Was dit alles wat je kunt? Ik wil wel wat meer zien!" zei ze ongeduldig. Haar poten brandden met een vel wit licht. Op dit soort momenten voelde het alsof alles licht gaf. Zelfs haar ogen... Maar opeens was haar stemming verandert. Ze was bang voor de wraak die Sofie nu zou kunnen nemen. Hulpeloos keek ze naar Sofie, diens ogen duister gloeiden. Eigenlijk wilde ze dit niet. "Je verraad de Asara's!" schreeuwde ze woedend. "Maar ik heb al gemerkt dat doden nu aan jouw zeiden staat, verrader!" haar stem sloeg over. Ze was bang dat haar zus nooit meer de oude zou zijn, een pijn sneed door haar hele lichaam. Ze werd verzwakt door haar verdriet. "Stop hiermee!" schreeuwde ze. Haar ogen begonnen te tranen. Haar schouders werden zwaar. Ze liet haar kop hangen. Niet opgeven! zei een stem in haar hoofd. Een grauw ontsnapte haar keel uit. "Kom dan, hè!" riep ze woedend, "Maak er dan een eind aan! Je zal de Duisteren een dienst bewijzen, Sofie!" gromde ze. Ze voelde diep vanbinnen nog liefde voor haar zus, maar het hart van Sofie was volledig versteent. "Kan ik er wat aan doen dat je je nu moet voegen bij de Duisteren? Kan ik er wat aan doen dat ik eerder mijn element kreeg? Ik ben óuder, Sofie!" spuugde ze. "Wil je dan nooit dat onze ouders bevrijd worden? Nee hoor, jij wilt bij de víjand gaan horen! En wat zou er gebeuren met je Asara vorm? Denk maar biet dat je die blijft houden, Sofie" spotte ze. De wraak van haar zus was zeker weten vergroot, maar het kon haar geen ene moer schelen. Wat haar kon schelennwas de loyaliteit van haar zus, je zomaar bij de Duisteren aansluiten ging toch vrijwel niet?

(Pien, misschien wat langere posts, zoiets als mijn eerste. Ik weet dat het mij ook niet is gelukt, maar laten we het samen proberen!)

Sofie zag dat Pien gemakkelijk haar aanvallen ontweek. Ze plaagde haar vervelend en met elke zin die ze uitsprak werd Sofie woedender. Ze probeerde zich op haar krachten te concentreren en opeens begon er een duistere gloed om haar heen te gloeien. Ze keek duivels naar Pien en zag dat zij licht begon te geven! Ook je speciale aanval gebruiken, he. Slim van je! Dacht ze, ze begon op Pien af te rennen, maar ging niet op haar af, maar de bomen om haar heen. Sofie sloeg haar klauwen uit en raasde langs de basten van de bomen. Ze kraakte hevig en de rest van hun houten lichaam brak. Hiermee zou ze Pien verwonden en de Sacra's! De Sacra's kunnen niet zonder hun bomen, dus zullen ze dit wel voelen! Blij keek Sofie toe hoe de bomen zich op de leeuwin stortten. Ze draaide zich om en liep door het regenwoud, ze veranderde weer terug en rende verder. Ze keek niet achterom, want straks had Pien het overleeft en was haar plan mislukt. De bomen rondom haar heen werden steeds groter en groener. Misschien was hier wel het Sacra kamp, want hier konden de indianen zich goed verbergen. De zon scheen nu precies boven haar hoofd en er liepen zweetdruppeltjes lang haar gezicht. Ze liep door totdat ze een houten hek zag. Dit was het Sacra kamp, meteen kreeg ze een duistere glim in haar ogen. Ze liep door totdat ze een opening zag, ze glipte erdoor en keek rond. Overal stonde indianen, de een groter dan de ander. Ik moet er eentje vangen die niet echt gemist wordt. in een hut brandde er vuur, misschien zat er daar wel een! Voorzichtig sloop Sofie erheen. Steeds verborg ze zich achter een dikke boomstam en kwam steeds verder bij de hut. Naast de hut stond een bordje met erop geschreven: Naomi's huis. Geweldig! Iemand die zich bekend heeft gemaakt. Ze duwde het rieten gordijn voorbij en stapte zacht door de deur. Nu was ze al een stap dichterbij om haar taak te volbrengen!

Een enorme klap op haar hoofd maakte Pien buiten bewustzijn. Dood was ze niet, maar wel volledig levenloos. Dromen deed ze niet, denken deed ze niet. Alleen zag ze een vel wit licht. Misschien was ze wel dood, misschien ook niet. Het zou haar verhaal stoppen, haar leven. Maar toen ineens verdween het licht en werd er lucht uit haar geperst. Een zware druk lag op haar borst, haar leeuwen gedaante nam af. De zware druk viel van haar af, en ze deed haar ogen open. Niks kon ze doen. Alleen kijken. Ze zag een gedaante. Anna! ze probeerde zich te bewegen, maar haar romp deed zeer. Haar lichaam deed zeer. De wereld vervaagde, en weer verloor ze haar bewust zijn. Ze kon wel weer beter ademen, dat wel. Ze zag Sofie voor zich, hoe die op haar af was gerend, maar naar rechts had geweken en een boom was aangevallen. Ze bleef toen roerloos staan, nietwetend dat ze het volgende moment zou worden samengeperst door een boom. Dat gevoel bleef ze houden, de woede, de pijn, het verdriet... Weer schoot ze wakker. Haar kracht had ze terug, ze vloog omhoog. "Waar is Sofie? We lopen gevaar!" schreeude ze. Haar handen tintelde van verlanfen, verlangen naar wraak op Sofie. Een verader, dat was ze! Woedend veranderde ze weer in haar Asara vorm, een leeuwin. Dit kon ze niet door de vingers zien, Soie was te ver gegaan, veel te ver! Ze volgde het geurspoor van Sofie, en kwam uit bij het Sacra kamp. Onee! kreunde ze. Waar was Sofie? Ze sloop naar een hutje. Naomi's huis, stond er op een bordje. Moord! schoot door haar heen, ze rende naar binnen, en trof daar Sofie aan...

Ze liep vanuit het bos naar het kamp. Ze zag nog net dat iemand een huis in ging. 'Naomi's huis' stond er op het bordje. Wie het was, kon ze niet zien, dus ze besloot om binnen te kijken. Geschrokken keek ze naar het tafereel. Naomi lag onder een zwarte panter, die pogingen deed om haar mee te nemen. Hoe kon er een indringer zijn? Dit kamp werd zelden gevonden.
Naast Naomi en de panter, stond er ook een leeuwin. "Wat gebeurd hier?" vroeg ze toch wel een beetje bang, hoewel de situatie duidelijk was. De panter keek me met een valse blik aan en de leeuwin viel de panter aan, de afleiding gebruikend. Waarom zou de leeuwin iemand van haar eigen stam aanvallen? Ze begreep het niet helemaal, maar ze wist wel dat ze iets moest doen om Naomi uit de klauwen van die panter te halen.

(beetje kort, maar ik wist niets en wilde eerst kijken of er iemand was...)

Ik denk dat per ongeluk ging, maar je hebt één zin (de zevende) heb je vanuit de ik-persoon geschreven. En je mag andermans personages niet besturen, dat is Powerplay!

Toen Nomi wakker was, zat ze nog steeds in haar hoofd te denken wat het geluid toch zou kunnen zijn geweest. Ze had er een naar gevoel over , maar tijdens het het eten hoorde ze weer iets . Het klonk ditmaal heel anders, en ze hoorde Anna roepen. Toen ze naar buiten wou gaan kijken, kwam er opeens een zwarte panter binnen. Meteen dacht Naomi aan het verhaal van Anna. Zij had verteld over een meisje genaamd Sofie. Wat daarna gebeurde , wist ze niet meer , ze was flauwgevallen.
Toen ze weer wakker werd, keek ze om zich heen. Ze zag nu ook nog een leeuwin. Sofie was over haar heen gaan staan, zag ze geschrokken , toen hoorde ze de vragende stem van Ilja. Ze hoorde dat die ook was binnengekomen, maar zag haar niet. Ze dacht aan haar training en concentreerde zich. Het laatste wat ze hoorde waren geschrokken geluiden, maar daarna zag of hoorde ze niks meer, ze lag voor een tijdje in een coma...

"Sofie!" schreeuwde Pien geschrokken toen ze Sofie hier aantrof. Ze wou naar de panter toespringen toen ze zag dat Naomi dood was. "Sofie! Wat heb je gedaa..." riep ze, maar ze slaakte en zucht van verlichting toen ze zag dat de Sacra nog leefde. Wel was de gestalte buiten bewust zijn. Ze keek om zich heen en zag dat nog een andere Sacra de hut binnen was gekomen. "Ga alsjeblieft naar buiten" vroeg ze, "Wij moeten nog even praten" en ze richte een kille blik op Sofie. "Neem Naomi mee naar Anna, alsjeblieft, zij kan haar waarschijnlijk wel genenzen, aangezien jullie nog geen heler hebben" vervolgde ze. Ze hoopte dat de Sacra zou luisteren, maar toen richte ze zoch weer op Sofie. "Alsjebleft, Sofie, wordt weer jezelf!" smeekte ze, "Je mag best woedend op me zijn, en me de hel in wensen. Maar sluit je alsjeblieft niet bij die.." ze wacht even, "Duisteren aan" spuugde ze woedend. Ze trok haar nagels in, als teken dat ze genoeg had van hun gevecht. Haar kop dreunde nog na van de klap en haar ribben deden nog steeds pijn, het was bijna zwaar om adem te halen, nee het was zwaar. Haar vacht zat helemaal door de war en een straaltje bloed druipte van haar kop. Ze had er wel eens beter uit gezien. "Sofie, snap je wel wat je de mensen hier allemaal aandoet?" vroeg ze moe, "Je roeit ze uit, alleen maar omdat wraak wilt nemen op mij! Nou, daar komt het in ieder geval wel op neer" zweeg ze. Ze keek naar Sofie, die deze tijd nog geen vin had verroerd...

Sofie sloop de hut binnen en zag Naomi daar zitten, voorzichtig sloop ze dichterbij en sprong op. Een vreselijk kabaal maakte de omvallende spullen, maar Sofie had al bijna haar taak volbracht. Trots keek ze naar op haar vangst en even lette ze niet op haar omgeving. Een andere Sacra was de hut in geslopen en stond te kijken naar haar. Daarna sprong Pien binnen, ze spande haar spieren, maar toen haar ogen vielen op Naomi en ze slaakte een zucht toen ze adem haalde. Ze keek weer naar Sofie en spuugde een paar lelijke woorden. Woede vloeide door Sofie's hele lichaam en ze wou op haar zus springen en dit gevecht afmaken. Maar ze hield zich in en bleef op haar plek. "Sofie, snap je wel wat je de mensen hier allemaal aandoet?" vroeg ze moe, "Je roeit ze uit, alleen maar omdat wraak wilt nemen op mij! Nou, daar komt het in ieder geval wel op neer" Ze zweeg en keek haar weer aan. Sofie hield haar gezicht normaal en nam een hap met lucht. "En dat zegt Pien die het perfecte element heeft! Weet je dan niet hoe erg het is om Duisternis te hebben! Nee, dat weet je niet! Ik moet dit wel doen, het is mijn lot. Je hebt zelf een keuze of je gaat met me mee, of ik moet je uit de weg ruimen, dat hoeft niet nu." Ze wachtte niet op Piens antwoord en nam Naomi mee in haar bek. De vleugel van het meisje kriebelde in haar neus, maar daar trok ze zich niets vanaan. Sofie voelde de brandende blik van Pien in haar vacht en liep de hut uit. Ze sloeg de deur achter zich dicht met haar achterpoot. Het regenwoud leek opeens niet meer zo leuk en daarom begon ze maar te rennen. Alle planten leken haar in te sluiten en Sofie was bang dat ze verdwaald raakte. Snel beukte z door het gewas en zag een streepje licht, haar poten gaven haar energie en meteen sprong ze door de struiken. Ze was nu uit het regenwoud en zou haar taak volbrengen. Dit keer zonder tegen stribbeling!

Pien bedacht zich al snel na de woorden van Sofie. Ze had er eerder aan moeten denken dat het niet haar keuze was geweest. Na de knal vand e dichtslaande deur duwde ze hem met haar snuit open. Ze rende het het oerwoud van takken binnen. Ze zou hietr dan wel moeten verdwalen, maar niet zonder ervan verzekerd te zijn dat haar zusje het zou overleven, of in ieder geval niet te verdwalen. Ze wachte op het moment dat ze de donkere gestalte van Sofie tegenkwam. Maar ze werd diep teleurgesteld. Na een kwartier achter het geurspoor van Sofie aan te hebben gerend was Pien nog steeds geen zwarte panter tegengekomen. Het kon toch niet zo zijn dat Sofie zomaar ineens was opgelost. Ze nam een rust pauze van vijf minuten en begon toen weer te rennen. Planten werden in haar gezicht gesmeten, maar het kon haar niet schelen. Ze moest haar zus vinden. Ze dacht weer aan de woorden die Sofie had gesproken. "En dat zegt Pien die het perfecte element heeft!" had ze woedend gesist, "Weet je dan niet hoe erg het is om Duisternis te hebben? Nee, dat weet je niet! Ik meot dit wel doen, het is mijn lot. Je hebt zelf een keuze: Of je gaat met me mee, of ik moet je uit de weg ruimen, dat hoeft niet nu". "We kunnen je lot veranderen, we kunnen alles aan die Duistere krachten doen!" had Pien willen roepen, maar de deur was al dicht geslagen.. Op dat moment zag ze een zwarte schim door de bladeren ristelen. Ze keek naar het spoor en ontdekte poezen poten, die van een zwarte panter. Ook zag ze een slepende lijn, dat waren waarschijnlijk de poten.. euhm, voeten van Naomi geweest die over de grond heen sleepte. Sneller als ze kon rende ze vooruit. "Sofie! Wacht!" riep ze, "Ik ga met je mee!"

Naomi dacht aan wat ze had gedaan, nu ze in coma lag. Ze wist dat er een kans was dat ze nooit meer wakker werd, dood ging in haar coma, en dat soort dingen. Heel vaag hoorde ze Sofie en de leeuwin, die Pien heette, praten, schreeuwen tegen elkaar. Wat ze zeiden hoorde ze niet of amper. Toen ging ze diep nadenken.
Toen ze weer wat minder nadacht, voelde ze dat Sofie haar had meegenomen. Ze dacht aan de kansen, waar ze eerder aan had gedacht.Toen schoot haar iets tebinnen. Ze dacht: Ze heeft me nu wel, maar als ik dat wil kan ik ontwaken of mezelf in coma doden... Toen verzonk ze weer in gedachten.
Ze dacht aan de andere Sacra's hoeveel gevaar die nu liepen, als iemand wist waar ze woonden. Ze dacht aan het woud, waarvan zij de weg als haar broekzak kende, en ze ging nadenken over wat ze ging doen als ze hier ooit uitkwam. Als....

De Sacra in Sofie's bek werd wakker en keek haar met glazige ogen aan. Wat! Ik moet dit wel doen! Het is een taak die ik heb op gekregen! Dacht ze, de Sacra kon haar toch niet horen, maar die gedachte raasde door haar hoofd heen. Zou Pien op haar aanbod zijn ingegaan, vast niet en trouwens, als ze het deed zou ze er niks van kunnen. Zij wil alleen maar goed deon naar de wereld, alsof zij nog nooit iets fouts had gedaan! Kwaad stopte ze en legde de Sacra neer, ze sloeg een poot op de Sacra zodat ze niet kon vluchten. Ze hijgde even en keek rond om wat prooi te vinden. Een kraai keek haar met zijn piepkleine zwarte oogjes aan. Meteen dook ze in haar sluip houding en ging erop af. De kraai had niks in de gaten en werd zo van zijn tak gegraaid. Sofie trok de veren van het lijf af en trok met haar tanden het vlees van de botten af. Snel at ze het dier op en liep weer naar de Sacra. Deze taak wordt steeds makkelijker! Dacht ze, terwijl ze haar weer op pakte en verder door het woud liep. Helaas was ze in zo'n haast dat ze de botjes open en bloot had laten liggen. Maar Pien zou toch nooit zo ver komen! De takken sloten haar in en ruw duwde ze er doorheen. Niets kon haar tegen houden om haar taak te volbrengen. Niets! De Duisteren zouden op haar wachten bij het kasteel en als ze haar 'pakketje' had afgeleverd zou ze teruggaan naar huis. Dan zou ze alles vergeten en wachten op haar nieuwe opdracht.

"Sofie!" riep Pien hopeloos. De moed zakte in haar schoenen, haar hoofd goste nog na van alles. Weer rende ze door tot een open plekje. Duidelijke sporen van Sofie wren hier achter gelaten, een stapeltje botten. Sofie! Ik dacht dat je wel wat slimmer was! bedacht ze. Net als haar geurspoor en de potjes kon ze Sofie's pootstappen duidelijk zien en volgen. Haar maag knorde en met grote tegenzin wierp ze zich op de grond en ging op zok naar prooi.

Al snel kwam ze een klein veldmuisje tegen. Welliswaar kon he haar maag niet vullen, maar haar honger zou in elk geval verminderen. Ze drukte zich nog lager op de grond en begon te tijgeren. Daar zat het beestje, het was zich rustig aan het wassen. Maar toen Pien per ongeluk op een takje stond draaide het muisje zijn kopje naar haar toe. Hij had haar oogemerkt. Ze maakte een snelke sprong, dook bovenop het muisje en doodde hem snel. Ze werkte hem naar binnen en rende toen weer verder, langs het geurspoor en de pootstappen van Sofie, met Naomi bij zich...

Naomi voelde op een gegeven moment dat ze werd neergelegd, en ze hoorde Sofie jagen. Ze mocht dan wel in coma liggen, maar je hoort alles, je kan er alleen niet op reageren. Toen hoorde ze dat Sofie de botjes uitspuugde. Eventjes dacht ze dat ze van ver iets hoorde, iemand die aankwam, ze dacht: waarschijnlijk Pien!.Maar heel snel was het geluid al weer weg en dacht ze dat ze het zich had verbeeld, of dat het een muis was ofzo. Ze voelde dat Sofie haar weer oppakte en ze weer verder gingen. Ze had hier nu een slecht gevoel over, nou ja, ze had nu tenminste de tijd om te denken...

Geschrokken van de ontvoering van Naomi zakte Anna op de grond. Waar had ze dit aan te danken? Haar vleugels gingen slap hangen. Het verraad lag haar zwaar. Het was dan niet van haar eigen volk, veraden hoort niet, het is vreselijk. Verraad lag haar altijd zwaar tranen prikte achter haar ogen toen ze langzaam opstond. Wat moest ze doen? Iniedergeval haar volk waarschuwen. Ze rende de deur van het verlaten huis uit en draaide hem op slot. Eenmaal in het luchtkasteel aangekomen ging ze met haar hoofd in haar handen aan tafel zitten. Ze pakte een trosje druiven en begon ze er zwijgzaam af ze plukken. Ze propte ze in haar mond. Het takje gooide ze achter zich. Ze stond weer op. Het had geen zin hier te blijven mokken. Binnen een paar minuten vloog ze boven het Oevra regenwoud. Tevergeevs zocht ze naar Sofie, Pien en Naomi. Ze begon wat te dalen. Ze landde op een tak. Daar zag ze Sofie, met Naomi. Ze sprong van tak tot tak, Sofie achtervolgend.

[0,0 inspi]

-Yay! Nu kan. Ookal heb ik 0.3 inspiratie..-

Het hele woud was stil, alsof het wist dat Sofie een Sacra had ontvoerd. De zon had net zijn hoogste punt gehaald en daalde weer om te worden geruild met de maan. Elke schaduw kon iets anders zijn wat het was, maar Sofie moest doorzetten! Een klein gat opende aan het eind van het pad, ze moest dichtbij de uitganng zijn! Aan de andere kant van de opening kwamen de donkere gedaantes van de bomen van het Donkere woud. De Sacra in haar bek ademde rustig door, maar zou ze wel in slaap blijven? Een klein beetje angst gleed door haar lichaam, maar al snel schudde ze dat van haar af. Een grote reis zou Sofie moeten afleggen om naar het Schaduw kasteel te komen. Door een knappend twijgje keek ze angstig achterom, zou iemand haar volgen? Woedend wierp ze de bewusteloze Sacra in de bosjes en keek naar het dichte woud. Veel struiken bewogen nog na, omdat ze er net nog doorheen was gerend. Een paar pootstappen klonken nog in de verte, Pien! Een grauw kwam op haar gezicht en ze liep richting het geluid. "Kom maar, Pien! Ik kan je overal wel aan!" Gromde ze kwaad, Pien moest wel snel komen anders was ze te laat. En zou Sofie haar missie volbrengen. Sofie's ogen vlogen door de omgeving en ze keek of ze wat voordeel eruit kon halen. Een konijnen hol trok haar aandacht, het was begroeid met vele planten en bijna ontzichtbaar. Sofie sprong er naartoe en wachtte tot Pien zou komen, het kon lang duren, maar ze zou nu een einde moeten maken aan haar vervelende zus!

Naomi voelde dat ze weer eens op de grond was gelegd. Ze voelde aan de grond dat ook Pien aankwam. Kon ze maar iets doen om haar te waarschuwen! Toen ze daarna ook nog Sofie hoorde praten dacht ze dat Pien het misschien niet zou halen. Dat allemaal om haar! Toen hoorde ze iets ritselen boven haar. Anna! Zij kon gehoord hebben wat Sofie zei en Pien waarschuwen! Als ze het had gehoord, tenminste. Ze zou zelf wel wakker kunnen worden, maar dan was ze over een half uur pas wakker. Als Anna haar zou wekken, dan maar een paar minuten, maar zelfs dat zou te laat zijn. En toch probeerde ze om zelf wakker te worden, beter dan hier liggen niks te doen! Langzaam werd ze beetje bij beetje wakker, het ging eigenlijk sneller dan ze dacht. Maar hoe zou het zijn met de anderen?